En dan wilt ge op reis gaan. En dan heb je dus Kids-ID’s nodig, of ge hebt de kans dat ge moogt thuisblijven.
Stap 1: Plan een voormiddag waarop ge allemaal beschikbaar zijt.
Het leek me gemakkelijker om Peter mee te hebben naar de fotograaf en het administratief centrum. Ik had enige problemen voorzien en het leek me dan wel handig om met twee te zijn.
Stap 2: Ge neemt uw kinders mee naar de fotograaf.
Of ge probeert dat zelf te doen. Maar da’s nogal strikt gereglementeerd qua formaten dus dachten wij: we gaan voor het gemak naar de fotograaf. Gemak, ja, maat! Dat was dus buiten mijn twee kinders gerekend. Janne wou *niet* op de foto. Maar echt niet hé. En een peuter van 2,5 in de peuterpubertijd, die laat zich niet dwingen. Eerst Sientje dus maar. Maar dat kind lag te slapen, diep te slapen. Maak het kind wakker, liefst zonder dat ze begint te krijsen van het verschieten. Dat lukt. Neem een foto, dat lukt ook. Kind terug in slaap krijgen lukte iets minder, maar ging al bij al nog vlot. Ondertussen wou Janne nog altijd niet op de foto. Na x aantal pogingen werd de enige foto geselecteerd waarop haar gezicht te zien was. Op alle andere foto’s was alleen haar achterhoofd te zien, en dat mocht niet. Ahum. Betaal 18 euro voor de twee lelijkste foto’s die ooit van uw kinders gemaakt zijn.
Stap 3: Ga met uw kinders, foto’s en 6 euro naar het administratief centrum.
Trek een briefke en stel vast dat er nog 30 wachtenden voor u zijn. Zucht. Hou uw kinders onder controle, gelukkig zijt ge met twee. En uw kinders moeten mee zijn, jawel. Het is eindelijk uw beurt. Oei, die foto van Janne. Daar moet ze nog eens van nagaan of dat wel mag, die foto. We werden al angstig van het idee dat we terug zouden moeten gaan naar een fotograaf. Oef, het mag. Formaliteiten regelen en dan is het wachten op de papieren. Twee, drie weken later komen die toe.
Stap 4: Afhalen KidsID, opnieuw in het administratief centrum.
Vergeet uw papieren en uw eigen pas vooral niet, of ge moogt nog eens terugkeren.
Deze keer moeten uw kinders niet mee, maar aangezien ik ze ook niet alleen kon thuislaten, gingen die van mij wel mee, in de fietskar. Weer minstens 30 wachtenden voor mij en deze keer stond ik er alleen voor. Gelukkig gedroeg Janne zich keurig. Alleen, toen het bijna aan mij was, zo nog twee wachtenden voor mij: “Mama, ik moet pipi doen”. Nééééééééénnnnn! Enfin, gelukkig kon ze het blijkbaar nog wat ophouden. Haal de twee lelijke kids-ID’s op. Schaam u een beetje omdat Janne overal haar KidsID gaat tonen en zegt: “Janneke wenen, hé”. Precies alsof wij het kind mishandelen. Zucht.
Of het echt zo erg is? Oordeel vooral zelf! Hopelijk herkennen ze ons kinders als het nodig is. Volgens mij gaan wij die twee Kids-ID’s verliezen vandejaar. En nieuwe aanvragen. Deze keer toch zelf proberen foto’s nemen.

Voorstel om het gemakkelijker te maken: een fotograaf inclusief entertainment in het administratief centrum. Bumba inhuren of zo. Toch eens voorstellen misschien.