Zijn ze niet om op te vreten?
Assortie, ge zijt er aan of ge zijt er niet aan. Ik vind het wel kunnen, zonder daarin te overdrijven. Maar af en toe iets dat hetzelfde is of op elkaar lijkt moet toch kunnen? Zonder er een tweeling van te maken.
Persoonlijk vond ik dat als kind heel leuk, om eens hetzelfde aan te hebben als mijn zus. Dan speelden we van tweelingen.
U had het misschien al opgemerkt, Janne heeft een staartje! En blij dat ze daar mee is!
Haar haar werd echt te lang en we staken er iedere dag een speldje in en een rekkertje. Maar iedere avond komt ze terug van school zonder rekkertje en speldje. Gelukkig verkopen ze heel goedkope speldjes in de Zeeman (8 voor 49 cent). OK, het zijn niet echt mooie, maar tot daar en toe.
Nu ja, de helft van de tijd hingen haar wilde manen er dus toch los en slordig bij dus drong een bezoek aan de kapper zich op. Maar dat zagen we niet echt zitten, bang dat de kapper al haar mooie krullen zou afknippen.
Edoch, wij hebben een soortement kapster in onze vriendenkring. Op een zonnige zondagmiddag werden schort en scharen bovengehaald op het dakterras. Janne bleef tot mijn aller verbazing mooi en stil zitten.
De wildste manen zijn weggemaaid en ze ziet er weer geweldig uit! En een staartje kan nog!
Spannend is dat, die bevallende vriendinnen.
Eerst was er Nike. Woensdag op donderdag kregen we om half twee een telefoontje. Of Tristan mocht komen.
Het is te zeggen, dat telefoontje. Eerst hebben ze op mijn GSM geprobeerd maar die stond nog op stil door de gemeenteraad. Dan op Peter zijn telefoon, maar die lag te slapen en dan hoort ie dat niet. Ik ook niet als zijn telefoon in de keuken ligt. Dan ging de vaste telefoon. Ik dacht dat Peter nog wakker was en dat hij wel zou opnemen maar hij lag dus te slapen in de zetel. Uiteindelijk heb ik opgenomen. Volgens mij waren ze al half in paniek daar :-)
Vijf minuutjes later was Tristan daar en die sliep gewoon door in het bedje dat klaarstond voor hem. Oef. Janne blij, dat Tristan er was ‘s morgens! De vreugd was maar van korte duur, want ze moest naar school en Tristan naar de crèche.
En dan wachten op nieuws! Rond drie uur kreeg ik een berichtje dat alles vlot verlopen was. Een kleine drie weken te vroeg maar een stevig bazeke van 3,345 kg. Myrddin is zijn naam! Vanmiddag zijn we het venteke gaan bewonderen en goedkeuren. En klein dat dat toch weer is!
En dan Lies. Die doet een “Lientje” want die moest eigenlijk al bevallen zijn. 24 mei was haar uitgerekende datum, ze moet dus wachten, net zoals ze al lang dacht. Ze weet inmiddels ook hoe vervelend het is om overtijd te gaan. De steeds groter wordende dreiging van een inleiding. Iedere morgen hopen dat het toch eens begint en iedere avond vaststellen dat het niet meer voor vandaag zal zijn. Bij iedere harde buik hopen dat het begonnen is en na een tijdje moeten vaststellen dat dat toch niet zo is. Zot worden als er u iemand “voorbijsteekt”. Bij mij hebben ze gelukkig allemaal hun manieren gehouden, maar Lies vloekte toch even toen ik zei dat Nike al bevallen was! :-)
Enfin, ze weet dat ze met haar gezaag bij mij terecht kan, want het ligt hier ook nog allemaal vers in het geheugen! :-)
Overtijd gaan: het is misschien een luxeprobleem, maar echt waar, wijs is het toch niet hoor. Maar binnenkort mag Lies ook haar fantastische baby vasthouden. Veel succes Lies!
En dan wilt ge op reis gaan. En dan heb je dus Kids-ID’s nodig, of ge hebt de kans dat ge moogt thuisblijven.
Stap 1: Plan een voormiddag waarop ge allemaal beschikbaar zijt.
Het leek me gemakkelijker om Peter mee te hebben naar de fotograaf en het administratief centrum. Ik had enige problemen voorzien en het leek me dan wel handig om met twee te zijn.
Stap 2: Ge neemt uw kinders mee naar de fotograaf.
Of ge probeert dat zelf te doen. Maar da’s nogal strikt gereglementeerd qua formaten dus dachten wij: we gaan voor het gemak naar de fotograaf. Gemak, ja, maat! Dat was dus buiten mijn twee kinders gerekend. Janne wou *niet* op de foto. Maar echt niet hé. En een peuter van 2,5 in de peuterpubertijd, die laat zich niet dwingen. Eerst Sientje dus maar. Maar dat kind lag te slapen, diep te slapen. Maak het kind wakker, liefst zonder dat ze begint te krijsen van het verschieten. Dat lukt. Neem een foto, dat lukt ook. Kind terug in slaap krijgen lukte iets minder, maar ging al bij al nog vlot. Ondertussen wou Janne nog altijd niet op de foto. Na x aantal pogingen werd de enige foto geselecteerd waarop haar gezicht te zien was. Op alle andere foto’s was alleen haar achterhoofd te zien, en dat mocht niet. Ahum. Betaal 18 euro voor de twee lelijkste foto’s die ooit van uw kinders gemaakt zijn.
Stap 3: Ga met uw kinders, foto’s en 6 euro naar het administratief centrum.
Trek een briefke en stel vast dat er nog 30 wachtenden voor u zijn. Zucht. Hou uw kinders onder controle, gelukkig zijt ge met twee. En uw kinders moeten mee zijn, jawel. Het is eindelijk uw beurt. Oei, die foto van Janne. Daar moet ze nog eens van nagaan of dat wel mag, die foto. We werden al angstig van het idee dat we terug zouden moeten gaan naar een fotograaf. Oef, het mag. Formaliteiten regelen en dan is het wachten op de papieren. Twee, drie weken later komen die toe.
Stap 4: Afhalen KidsID, opnieuw in het administratief centrum.
Vergeet uw papieren en uw eigen pas vooral niet, of ge moogt nog eens terugkeren.
Deze keer moeten uw kinders niet mee, maar aangezien ik ze ook niet alleen kon thuislaten, gingen die van mij wel mee, in de fietskar. Weer minstens 30 wachtenden voor mij en deze keer stond ik er alleen voor. Gelukkig gedroeg Janne zich keurig. Alleen, toen het bijna aan mij was, zo nog twee wachtenden voor mij: “Mama, ik moet pipi doen”. Nééééééééénnnnn! Enfin, gelukkig kon ze het blijkbaar nog wat ophouden. Haal de twee lelijke kids-ID’s op. Schaam u een beetje omdat Janne overal haar KidsID gaat tonen en zegt: “Janneke wenen, hé”. Precies alsof wij het kind mishandelen. Zucht.
Of het echt zo erg is? Oordeel vooral zelf! Hopelijk herkennen ze ons kinders als het nodig is. Volgens mij gaan wij die twee Kids-ID’s verliezen vandejaar. En nieuwe aanvragen. Deze keer toch zelf proberen foto’s nemen.
Voorstel om het gemakkelijker te maken: een fotograaf inclusief entertainment in het administratief centrum. Bumba inhuren of zo. Toch eens voorstellen misschien.
Kunnen we besluiten dat de Amica-tafelbarbecue een geweldig succes is. Heel gezellig, met de barbecue in het midden van de tafel. Niet iemand die altijd apart staat aan zijn barbecue. Ideaal voor kleine terrassen ook (wat bij ons nu meevalt).
Een onafgewerkt terras, daarop kun je geen collega’s ontvangen met kinderen. Zeker niet als de beschutting van de buurvrouw haar koertje weg is. Mijn buurvrouw vindt niet graag gevallen peutertjes op haar koer, zeker niet omdat dat twee verdiepingen lager is. Dus vulden we de kofferbak van de fietskar met picknicklaken, fruitsap en taart van Tartes en trokken we naar het Baudelopark. Ideaal ook met dat speeltuintje bij.
Ook leuk was dat er blijkbaar een picknick was van de redactie van Gentblogt. Ik wist dat niet, want had de lijst niet goed gelezen de laatste dagen (shame on me!). Maar daardoor ben ik dus nog langer in het park blijven plakken met een hoop gezellig volk en lekker eten.
Vanmiddag dan het koertje provisoir afgesloten met loodzware bloembakken, zodat we toch op ons terras konden. De peter van Sien kwam af, inclusief vrouw en twee kindjes, om alweer te picknicken. Haja, we hebben nog geen tafel en geen stoelen. Twee wastobben gevuld met water, en de peuters hadden amusement. En wij hadden hapjes en drankjes. Alweer goed voor een fijne namiddag. Jammer dat Peter moest werken en er maar kort bij kon zijn.
We zijn voor ons gloednieuw terras (dat nog moet afgewerkt worden) trouwens op zoek naar een lange tafel. Maar een echt lange hé. Ik wou dat altijd in mijne living zetten, maar dat gaat daar niet. Op mijn terras wel en dus wil ik dat. Graag waar we twee keer vier personen kunnen aan zetten en nog eens twee op het hoofd. Dus liefst 2 meter 40 of zo. Alleen is daar nogal weinig keuze in precies, de meeste tafels gaan maar tot 180 centimeter, goed voor 6 personen. Jamaar, als wij nog een gezin met twee kindjes op bezoek hebben, dan zijn wij met 8, dus da’s te weinig. Tips altijd welkom.
En het mag ook gezegd worden: Janne was zo superflink dit weekend. Ze kan er soms weg mee, met neen zeggen en tegendraads zijn en jengelen. Maar gisteren en vandaag! Een schatteke! Een voorbeeldig kind! En Sientje, die doet het ook heel goed. Vandaag heeft ze precies een slaapdagje. Slapen dat dat kind doet!
Maar dat goed weer: graag meer van dat!
En zo moesten wij afgelopen maandag nog eens naar Kind en Gezin. Er waren nogal wat afzeggingen die middag en ik had het er nog nooit zo kalm geweten. Een heel ontspannen sfeer en ze namen dus ruim hun tijd voor een gezellig klappeke, altijd wijs. En ik kreeg zelfs een cadeautje voor moederkesdag!
Het kindeke woog 3.780 gram en kwam daarmee op P3 terecht. Lengte 57 centimeter. Gezien Sien bij de geboorte zeker geen kleintje was (3.575 gram) volgt ze haar curve dus niet echt. Ze gaat van p50 naar p3. Maar Sien is een borstvoedingskindje en die volgen soms aparte curves. De borstvoedingscurves werden uitgehaald, haar waarden werden daarop afgezet en ook daar bleek ze nogal terug te vallen.
Ik had ook al laten weten dat het nogal een lastige laatste week geweest was. De Gaviscon, die ze neemt sedert ze een week of zes is, lijkt niet meer voldoende te zijn. Het kind kan ook nogal ferm kotsen. En huilt tijdens het drinken. Na enige ervaring met reflux moesten we het niet ver meer zoeken. Een nieuw bezoekje aan de kinderarts drong zich op.
Woensdag dus naar de kinderarts gegaan. De curves getoond, verhaal gedaan, en inderdaad: reflux. En nu zijn we dus ook gestart met Zantac, net zoals bij Janne. Maar nu in poedervorm in plaats van siroop en die blijkt vlotter binnen te gaan. Een paar dagen later kan ik toch al zeggen dat het helpt. Hopelijk blijft dat zo want we zien Sientje niet graag pijn hebben natuurlijk! En ze moet ook niet blijven maatje 56 dragen natuurlijk…
En hier eet ze haar vingers op:
En kijken, dat dat kindje kan. Met haar grote ogen en doordringende blik!
In de categorie zelfgemaakte cadeautjes moesten we er nog twee tonen.
Om te beginnen de handdoeken die mijn schoonmoeder versierd heeft met hun naam. Voor Sientje volgen er ook nog, als de naaimachine terug meewil! Bedankt Dora!
En hier: sloefkes voor Sientje. Een beetje op bestelling, want ik vond ze zo schattig. Gemaakt door Patricia. Bedankt!
De twee vriendinnen gingen weer een weekendje weg. En wij mochten mee. Of was het omgekeerd?
Aanleiding van het uitje was een concert van Philip Glass waar de heren naar toe gingen gaan. Maar we gingen ook naar de Efteling, zowel om onszelf als de kindertjes een plezier te doen.
De Efteling is nog steeds fenomenaal fantastisch. Dat sprookjesbos! En die pratende sprookjesboom! Net echt! En die met zijn lange nek en Holle Bolle Gijs staan daar nog steeds! Papier hier! En we hebben nog lang niet alles gezien. We moeten dus zeker nog terugkeren!
Probleemke wel: Janne vindt alles waar ze op zit fantastisch. Maar haal haar er niet af, hé, dan is het scène.
Wat het hotel betreft moeten we in het vervolg toch iets beter ons huiswerk doen. Als ge op hotel gaat, kunt ge maar beter op volgende dingen letten:
* Zoek naar familiekamers, met twee delen, één voor de ouders, één voor de kinders. Toch zeker met twee kinders of ook al met ééntje dat 2,5 jaar is. Dat valt niet meer zo goed mee om die in slaap te krijgen. De enige oplossing was dat de mama’s op de kamers bleven om de peuters in slaap te krijgen in het grote bed. Om ze daarna slapend in hun eigen bedje te leggen. De baby was geen probleem, die sliep mooi. De papa’s gingen ondertussen iets drinken of naar een concertje kijken.
* Een kamer op de zesde verdieping is ook niet zo interessant. Mijn babyfoon kan veel aan, maar zes verdiepingen niet. Als dat zou lukken kan je beneden in de bar iets drinken. Als er al een bar zou zijn, want die was er niet in ons hotel.
* Een parking in het hotel is ook fijn. Kwestie dat ge met twee kinders toch een hele verhuis hebt. Zeker als ze 15 euro voor een bedje aanrekenen, dan breng ik liever die van ons mee. Er was een parking aan het hotel, edoch op 150 meter of zo. En er waren maar 15 plaatsen of zo dus die was vol. Enige assertiviteit van mijn kant zorgde ervoor dat er snel een parkeerplaats vrijgemaakt werd voor ons :-) Maar dat kon de pret niet drukken.
Alleszins: het was een fantastisch weekend. Janne en Ella zijn behoorlijk gewaagd aan elkaar en ze zijn dus ook dol op elkaar. Hilarisch om te zien vaak! Janne en Ella waren behoorlijk uitgeput daarna (het werd een rustige terugrit), maar Janne gaat nog steeds overal Ella zoeken! Vriendinnen voor het leven, die twee :-)
Tuurlijk ga ik stemmen. Het zou nogal erg zijn van niet. Ik ben ook van mening dat al diegenen die niet gaan stemmen achteraf niet te veel moeten lopen roepen en zagen. Als ge verzaakt aan uw recht om uw mening te geven, moet je dat achteraf ook niet doen.
Maar waar ik wel mee inzit: het tellen. Ik ben ambtenaar en sedert mijn 28e word ik altijd wel opgeroepen om te gaan tellen. En daar heb ik op zich niet zo’n problemen mee. Al kan ik Annelyse wel volgen: waarom de dertigers zo lastig vallen, ze hebben meestal het drukste leven met werk, verbouwingen en kleine kinderen. Maar soit.
De voorbije jaren schreef ik telkens een brief: dat ik gemeenteraadslid ben en dat ik altijd ga tellen als getuige van de partij. Dat ik dus al tel en dat ze me daar geen vergoeding moeten voor geven. Zo tel ik dus altijd als getuige en niet als opgeroepene.
Maar wat dit jaar? Peter moet werken, de hele dag. Ik zit dus met twee kindjes thuis, hen meenemen naar het stemlokaal zal al een eerste uitdaging zijn. Ik zou voor het tellen natuurlijk een babysit kunnen zoeken voor Janne. Maar Sien hangt nog aan de borst. Het is dan dus kiezen tussen Sien meenemen naar het tellokaal of afkolven in het tellokaal. Ik heb al twee keer geteld van 14 uur tot 20 uur, die borstvoedingen overslaan is dus géén optie (weten alle vrouwen met ervaring ook wel). Hmmm. Is borstvoeding een geldig excuus?
Maar ik hoor hier en daar geruchten van mensen die hun brief al gekregen hebben. Ik heb nog niks gezien. Misschien hebben ze mij al opgegeven?
Het begon goed, maar het ging niet zo goed verder. Te veel lage rugpijn. Moet dringend beginnen aan mijn postnatale kine en eerst die rugspieren wat aansterken. En daarbij het is terug winter geworden. En ik loop niet graag in de winter.
Door die winter heb ik terug twee hoestende kindjes. Met de kleinste dan maar naar de babydokter geweest. Overbezorgde ziel hé. Gewoon een goeie verkoudheid, maar er moet niets ondernomen worden. En zo is ze ondertussen nog eens gemeten en gewogen. 4,7kg en 56 cm. Er zijn mensen die zo’n grote kinderen op de wereld zetten.
Ter vergelijking: Janne woog bij de geboorte een halve kilo meer maar woog op 13 weken (gelijk Sien nu) wel al 5,040kg. Raar hé. Maar Sien eet goed, plast en kakt goed, ontwikkelt goed, dus we moeten ons geen zorgen maken volgens de babydokter. We hebben gewoon weer een klein kindje. Er zijn nog zekerheden in het leven.
En ik wil ook communiefoto’s online zetten. Maar ik heb gene scanner. Maar mijn ouders wel. Ge zult dus nog een beetje moeten wachten!