• Het is best dat ik tussen Kerst en Nieuw niet moet werken, want ik zou echt niet weten hoe ik het hier anders allemaal geregeld zou krijgen.
• Natuurlijk ja, het zou helpen als ik mijn to do-list niet zo overvol zou pompen. Eigenlijk zit die vakantie altijd al zo vol van zichzelf dat ik daar echt niks meer tussen moet gaan plannen.
• Oh ja, het zou ook helpen als ik niet de helft van de cadeautjes zelf zou willen maken, of er toch op zijn minst iets zelfgemaakt zou willen bijgeven. Maar wat kan ik er aan doen dat Pinterest vol staat met leuke ideetjes die ik toch echt wel MOET gedaan hebben?
• Ik vind Pinterest trouwens zonder twijfel dé ontdekking van het jaar. Al vind ik het soms een beetje spijtig dat ik maar tien procent van de dingen die ik er zie, kan maken wegens gebrek aan tijd.
• Kerst was opnieuw een beetje bleiten, toen we ‘s morgens weer het kerst-ceedeetje van mijn pa opzetten. Dat moet gewoon, die CD opzetten, anders is het geen Kerst geweest. Maar ‘t is wel altijd een beetje lastig. De lege plekken, die zijn er nog. Maar zo hartverscheurend als vorig jaar was het niet meer.
• Ik heb nu ook officieel mijn Kindle gekregen, wiew!
• Oh en voor de duidelijkheid: ik snuister nog altijd even graag in boekenwinkels als vroeger. Enerzijds zijn er de kijkboeken (kookboeken, toeristische dingen, …) die niet op Kindle kunnen. Anderzijds de literatuur, die bekijk ik in de winkel om dan thuis op de Kindle te laden. Sommige mensen denken namelijk dat ik nu niks meer van echte boeken moet weten. Wat uiteraard niet zo is!
• Tussen al de grote drama’s van de laatste jaren zat telkens ongeveer een half jaar. Het is al een half jaar geleden sedert het laatste dramamoment in mijn leven. We gaan vooral proberen om de dramareeks hier te stoppen. Duimtvoorons!
• Genoeg mensen anders waarvan ik weet dat ze ook een baalkerst beleven. Mensen die net iemand verloren hebben, mensen die misschien wel samen een laatste kerst beleven, mensen die ziek zijn, mensen die in onzekerheid leven, enz… Sterkte, mensjes, hopelijk komt alles weer goed!
• De wederhelft is wederom potdoof en een beetje op het einde van zijn krachten, na heel veel werken in december. Nog één dagje moet hij werken en dan heeft hij ook een welverdiend weekje verlof. Oef!

Prettig eindejaar, allemaal!

Vroeger was ik daar niet zo aan, aan heel die opgeklopte kerstsfeer. Tot voor een paar jaar kwam er zelfs geen boom en geen versiering binnen. Ik heb nog altijd een gloeiende hekel aan lerstmuzak, al te veel pijn aan uw oog doende kerstversiering en aan de drukte die dan in de straten en de winkels overheerst. Ik bestel het merendeel van mijn cadeautjes dan ook online.

Maar tegenwoordig komt hier al wat kerstsfeer in huis. Twee wondermooie dochters, dat is de reden.

We hebben een te gekke kerststal van “My Little People”. Jozef was verdwenen op het moment van de foto, dus zette ik, euhm, een politieagent in de plaats.

Ja, vooral Sientje is wel fan van de stal. Ze gaat dan op een stoeletje staan en pikt één voor één de ventjes, de engel en de dieren. En zet ze in de bus. Dan moeten ze een toerke gaan rijden.

Leutig, toch?

Dames en heren, ik heb me een Kindle gekocht, een e-reader. Het is te zeggen, ik krijg er één voor mijn Kerst maar hij is eigenlijk al in gebruik.
Ik, dochter van een drukker van papieren boeken en papierliefhebber in het algemeen. Ik vraag me eigenlijk soms af wat hij daar zou over denken maar bon, een mens moet mee met zijn tijd.

Pas op, ik hou ook vreed van papier zulle, meer dan gemiddeld zelfs. Misschien ook net daarom dat ik er één gekocht heb. Er wordt al genoeg papier verspild en papier om erna gewoon in mijn boekenkast te zetten, het hoeft niet zo echt. Temeer omdat we een grote boekenkast hebben en dat die al behoorlijk gevuld staat.

Dat en het nieuwsgierig gadgetfreakske in mij. Michel, Bruno, Goya en Lilith waren daar al een tijdje zeer enthousiast over en mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld.

Dat en het feit dat ik weer wat meer boeken wil lezen. Ik ben een lezer, maar de laatste maanden zat ik wat in een dipje. Zo’n dingetjes kunnen me daar helemaal uithalen. Ik zou gelijk beter ook een leuk loopgadget kopen, zit ik me zo te bedenken. Maar boeken lezen als ge veel op pad zijt, is niet zo handig, dat was mijn excuus. Meenemen is vaak moeilijk als ge al vanalles mee te zeulen hebt.

Maar dan was er nog een obstakel, ik wou er principieel wel maar 100 euro aan uitgeven. Via de Amazon.com zou me dat al snel op een 110 euro uitkomen, dus dat kon niet. Wreed hé, die principes somtijds. Amazon.fr die levert ze aan 99 euro, helaas niet in België. Gelukkig was er Daan, een studiegenootje van vroeger. Hij woont en werkt in Parijs (hoe wijs is dat niet?) en komt nog al eens terug naar Gent. En zo had ik een paar weken later (via een omweggetje) mijn Kindle (en Lies ook).

Nogal wat mensen vragen me waarom ik dan geen tablet kocht. Voor eens en altijd, een tablet en een e-reader, dat zijn twee totaal verschillende dingen, die je voor totaal verschillende doeleinden gebruikt. Een paar verschillen:

• Op een tablet kan je ook boeken lezen ja, maar dan lees je nog altijd op een scherm. Na een hele dag op een scherm te zitten turen, verlangen mijn oogskens naar rust. Een Kindle of een e-reader, dat leest als papier, dat is geweldig voor uw oogskens. Mensen met slechte ogen vinden het trouwens heerlijk dat ze kunnen lezen zonder bril of lenzen: gewoon het lettertype groter zetten.
• Mijn Kindle kan twee keer in een doorsnee tablet. In het begin dacht ik zelfs dat ik het te klein ging vinden. Nu vind ik het ronduit handig, boek vasthouden en bladeren met één hand.
• Een e-reader dient enkel om te lezen, op een tablet kan je meer. Het hangt ervan af wat je wil doen hé. Ik wou enkel kunnen lezen, maar dan wel goed, dus een e-reader was evident. Voor de rest gebruik ik mijn smartphone of laptop wel.
• Een e-reader kost dan ook veel minder dan een gemiddelde tablet (al beginnen ze daar tegenwoordig ook ferm mee te smijten, edoch, vooralsnog zie ik niet in waarvoor ik een tablet zou kunnen gebruiken).

De echte boekenliefhebbers, die kijken me dan weer min of meer geshockeerd aan. Bijna alsof ik een verrader ben. Geen echte boeken meer. Geen papier meer voelen of ruiken, geen bladzijden meer omslaan. Geen boeken meer om in de kast kunnen zetten… Maar mijn kast staat dus al vol. Ik droomde ook ooit van een kamer vol boeken, een zetelke en een tafelke voor mijn glas wijn. Ondertussen heb ik er me bij neergelegd dat ik beter tevreden kan zijn met mijn wand vol boeken. Als ik de mensen hoor die nu terugkomen van het boekenfestijn ben ik alleen maar blij dat ik voor die stapel boeken geen plaatske meer moet zoeken, mijn huis staat al vol genoeg. Boeken die je soms herleest, maar boeken die daar meestal maar gewoon staan te staan.

Ik was ook een beetje bang voor het gevoel, maar serieus, na drie bladzijden was ik helemaal verkocht. Ik kan Lilith alleen maar bijtreden, al die zogenaamde nadelen vallen meteen weg. Op een knopke duwen is even geestig als een blad omslaan. En een boek, dames en heren, ge moet serieus zijn, ge moet dat moet lezen, ge moet daar niet aan zitten ruiken en voelen. Dat is. Een boek, dat gaat em over de magie van de de woorden en de zinnen die er in staan, de magie van het verhaal. De drager, dat is ook maar de drager. Dan kunt ge het u beter maar zo gemakkelijk mogelijk maken, denk ik zo. En boeken, die gaan nu weer mee in mijn tas, want nu kan dat, geen overbodig gezeul meer. Het allerallergrootste voordeel. Ik heb hem altijd en overal mee. Ik kan altijd en overal een paar bladzijden lezen. Leutig!

Oh ja, en ge kunt er ook nderlandstalige boeken op zetten ja. Ge koopt ze gewoon bij eboekenweb.be of e-boek.org of zo, ge haalt er de DRM af, ge zet het om in .mobi en hup op de Kindle. Of lees het na bij Goya. Ik lees alleen maar Nederlandstalige boeken dus, geloof me, het werkt. En Amazon denkt erover om samen te werken met boek.be voor Nederlandstalige boeken en Amazon gaat ook digitale boeken uitlenen, dus het komt nog helemaal goed.

En zo heb ik nu al tientallen boeken klaarstaan, die ik wil lezen, of herlezen. En zit ik nu tegenwoordig zelfs ook op Goodreads. Wie weet volgt er hier af en toe zelfs een boekbesprekingske.

Twee dingen die ik me nog afvraag:

• Als ik een boek lees dat ik écht goed vind, zal ik dan nog een papieren editie kopen?
• Als ik het boek niet vind digitaal, zal ik het dan op papier kopen? Tot nog toe alles gevonden wat ik wou lezen, alleen Amélie Nothomb niet.

De tijd zal het uitwijzen.

En de wederhelft, die komt iedere avond eens kijken als ik aan het lezen ben in bed. Wat trouwens ook fenomenaal veel gemakkelijker is dan een boek van 500 bladzijden in bed lezen. En dan hij: “Het is mooi. En het is knap en al. Maar het is toch geen écht boek.” Maar volgens mij is hij stiekem wat jaloers. Dat treft, want ik ben ook een beetje jaloers op zijn kerstcadeau :-)

Ja, we hebben een druk leven. We hebben al jaren een gemeenschappelijke agenda om er nog aan uit te kunnen wie wat doet wanneer. Als ik een vergadering heb, is hij vaak thuis, als hij ‘s avonds werkt of weg moet, ben ik vaak thuis. En vaak zijn we beiden niet thuis en hebben we een babysit nodig. Pas op, we hebben er geen problemen mee, we zijn dat zo gewoon. We zouden misschien niet anders willen. Iedere avond samen in de zetel zitten, we hebben het nooit gedaan en ik zie het er ook niet van komen. Gewoon omdat we het allebei niet willen. Te veel te doen, te veel te beleven, ge leeft maar één keer. En we zitten trouwens ook graag eens alleen in de zetel, dus dat treft.

Maar toch. Af en toe heeft een mens zijn momenten samen nodig. Zijn rustpunten. In de drukste maanden van het jaar plannen de wederhelft en ik dan wel eens een dagje sauna in de agenda. Eén keer per maand zou ideaal zijn, maar ook dat lukt niet altijd, het is ongeveer om de 6 à 8 weken.

We brengen onze kindertjes naar de school/crèche. Tegen half twaalf gaan we naar onze favoriete sauna. Eerst een biosauna, om er in te komen. Beetje zwemmen, in de gietende regen. Rusten, veel rusten. Dan een warme sauna, om helemaal op dreef te komen. Afkoelen in het koude dompelbad en altijd denken dat mijn lijf daardoor strakker gaat worden. Rusten, veel rusten. Een hapje eten, een glaasje drinken. Een stoombadje. Rusten, veel rusten. En dan, als kerst op de taart: een heerlijke opgietsessie. Voor diegenene die dat niet kennen, er wordt dan water met aromatische oliën op de hete stenen gegoten. Met een handdoek wordt de warme lucht naar je toe gewapperd. Eerste deel: eucalyptus, pepermunt en Aziatische mengeling van kruiden. Afkoelen buiten, in de gietende regen, met een ijskoud drankje. Tweede deel met tijm/rozemarijn, groene thee, pompelmoes en dan blokjes ijs op je huid. Zalig. Om af te sluiten met sinaasappelextract. En dan weer naar buiten, afkoelen met stukjes vers, gekoeld fruit. Fenomenaal is dat. Wie sauna leuk vindt, maar nog nooit een opgietsessie meegemaakt heeft, moet daar dringend eens werk van maken.

En ja, we kiezen bewust voor een openbare sauna. Die van ons is perfect: niet te groot en nooit te veel volk. En neen, we zijn niet bang dat we eens iemand gaan tegenkomen die we kennen. Want we kennen een boel volk en we zijn nog nooit iemand die we kennen tegengekomen in de sauna. Allez, ‘t is te zeggen: tot gisteren, toen bleken we de nieuwe saunameester te kennen. Maar dan nog, we zijn niet echt preuts of zo.

Om vijf uur verlaten we de sauna en gaan we ons kindertjes oppikken op school/crèche. En neen, wij voelen ons daar niet schuldig over. Goede ouders zorgen ook goed voor zichzelf, zeggen wij dan.

En dan kunnen wij er weer eventjes tegen. En plannen we weer een volgende rustpunt in onze agenda.

Ik ontbijt omdat het moet. Omdat ze overal zeggen dat het gezonder is. En om geen honger te krijgen halverwege de ochtend. Als ik net wakker ben heb ik nog geen honger, maar zo na een half uurtje wel. Manlief ontbijt helemaal niet. En de kinderen zijn ook al niet zo’n ontbijters. Afhankelijk van hetgeen er in huis is, krijgen ze brood, cornflakes of een potje yoghurt.

Als ik niet zou moeten kijken naar geld of calorieën, ik zou iedere dag twee chocoladekoeken (één met banaan graag) halen aan de Panos. Of nog beter: iedere dag een uitgebreid continentaal ontbijt zoals op hotel. Maar omdat ik -net zoals u- met tijd, geld en calorie-inname rekening moet rekening houden, proberen we dat toch te beperken.

Ontbijt met brood, ja heel graag. Maar het is soms niet evident om aan brood te geraken. Dan bedoel ik vooral na een lange werkdag in Brussel: de bakkers zijn leeg of dicht. Brood uit de diepvries? Neen, bedankt, maar ik vind dat dus niet zo best. Met tijden overweeg ik me een broodbakmachine aan te kopen. Maar dan denk ik aan de plaats die dat weer gaat innemen. Ik vraag me af hoeveel ik dat ga gebruiken. Ik vrees het gebrek aan variatie. En zo komt die er nog altijd niet.

Geen schellekeskaas of vlees ‘s morgens, dat geraakt écht niet binnen. Maar smeerkaas, confituur en choco doen het hier wel geweldig goed. Hmm, waar is den tijd van de Chocodelice, die zullen we ook nooit meer terugzien zeker?

Vroeger heel vaak gedaan, nu afgekickt: Danio met granen voor op de trein. Gemakkelijk. Maar weinig variatie.

Maar nu, heel onlangs, heb ik iets nieuws ontdekt: havermoutpap. Ik las erover bij Photo-copy en ik bedacht me dat ik dat nog nooit vanzeleven gegeten had. En toen zag ik instant klare zakjes staan in de winkel en hop het lag al in mijn kar. En toen zagen de vriendjes dat staan en toen zeiden ze dat ze er ook helemaal aan verslingerd waren. De eerste keer vond ik het niet lekker en wou ik het halverwege laten staan. De tweede keer vond ik het te vreten. En de derde keer was ik er verslingerd aan! Lichte voorkeur voor de versie met cassonade maar die met fruit vind ik ook lekker. En weet ge wat? Het is nog heel gezond ook! Opstaan, spul in de microgolfoven steken, kleren aandoen, roeren, verder klaarmaken, nog eens roeren en dan opeten.

En koffie natuurlijk. Van onze heerlijke koffiemachine. Als ik met de trein ben, vul ik een klein thermosje wat ik lang warm kan houden door middel van een flessenwarmhoudjasje. Ofte hoe uw babygerief te recycleren. Nu nog een geschikt potteke vinden waarmee ik mijn havermoutpap kan meenemen op de trein. Want dat moet een beetje lauwwarm zijn.

En u, wat doet u om te ontbijten? Inspiratie altijd welkom!

Ieder jaar maken wij een kerstkaartje met foto’s. Het is te zeggen, het is het vierde jaar op rij dat we dat gaan doen. Sedert we kinderen hebben zo ongeveer. Misschien dat ik dat vroeger wat melig vond, zo kerstkaartjes met uw kinderen op. Maar nu ik zelf twee exemplaren heb, denk ik daar wel anders over. Ik krijg zelf ook heel graag kaartjes met foto’s op. Dan zie ik vaak nog eens de kindjes. Want soms zie ik de vrienden wel, maar de kindjes niet. Dus ik vind dat leutig.

En toen vroeg Pixum of ik bij hen kerstkaartjes wou bestellen en daarover schrijven. Geen probleem, ik doe dat wel graag eens. En eerlijk, we zijn al jaren vaste klant bij Pixum voor onze foto’s, kalenders en kerstkaarten. Altijd al vreed content geweest van de service en de kwaliteit.

De kerstkaartjes dan. Ge kunt kiezen uit een heleboel vormen (ansichtkaart, wenskaart, wenskaart XL, …) en een heleboel ontwerpen. Er zijn er zoveel dat het wel even duurt voor je ze allemaal gezien hebt. En dat er zeker iets tussen zit wat je mooi vindt. Ja, je kunt ook je hoofd in een kerstbal zetten als je dat graag wilt. Klein minpuntje misschien: er zijn niet zoveel ontwerpen voor meerdere foto’s en laat dat nu net ons moeilijkheid zijn, het op één foto houden.

M’enfin, kaartje gekozen, foto’s gekozen, dan is het simpel. Foto’s opladen naar de site, foto’s naar de juiste plaats slepen. Je kan er nog een beetje op inzoomen, of de foto wat verschuiven. Het is wat prutsen, maar al bij al wel heel simpel. En we mochten er nog een klein tekstje/wens bijzetten ook. En dan bestellen. Simpel allemaal.

Prijzen, allemaal tussen de 8,99 en de 16,99 euro voor tien exemplaren, envelop inbegrepen.

Vorige maandag besteld, woensdag waren ze er al. Helaas hebben ze nog een weekje op mij moeten wachten in het postkantoor dat open is tot 22 uur. Sedert gisteren zijn ze in mijn bezit. En ja, ze zijn weer heel erg mooi. Ik kan beginnen schrijven!

Ik zou een foto willen zetten, maar dan zien de mensen die eentje krijgen ze al… Dus ge zult het toch zonder moeten doen! Na nieuwjaar, dan wel.

Dit is een gesponsorde post. Maar ik zeg altijd mijn gedacht! :-)

Dat moet nu toch geestig zijn hé, zo klein zijn dat ge helemaal in zo’n tobbeke past.

Ze vond het zelf ook leutig hoor. Gaan rechtstaan en haar dan in de emmer laten ploffen, luidkeels “aboem” roepend.

Sien is altijd een watterratje geweest. Ging heel graag in bad, tot in augustus, toen werd ze plots hysterisch toen ze in bad moest. Nooit geweten waarom. In oktober was dat -al even onverwacht en al even mysterieus- terug over. Nu doet ze niks liever. Liefst nog samen met de grote zus, dik plezier dan!

De beestjes zouden écht weg moeten zijn nu! Laat me weten als jullie toch nog problemen hebben, dan zoeken we weer verder!